|
e H7 e
Gdzieś w hotelowym korytarzu krótka chwila,
D G
splecione ręce gdzieś na plaży, oczu błysk,
E
wysłany w biegu krótki list,
a
stokrotka śniegu, dobra myśl,
D G
to wciąż za mało, moje serce, żeby żyć. H7 e
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
a H7 e
i nie wybaczy nikt chłodu ust twych. Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach,
kropelka żalu, której winien jesteś ty,
nieprawda, że tak miało być,
że warto w byle pustkę iść,
to wciaż za mało, moje serce, żeby żyć. Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
i nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów,
uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
i nie wybaczy nikt chłodu ust twych. Odloty nagłe i wstydliwe, niezabawne,
nic nie wiedzący, a zdradzony pies czy miś,
żałośnie chuda kwiatów kiść
i nowa złuda, nowa nić,
to wciąż za mało, moje serce, żeby żyć. Uciekaj skoro świt..... |
