|
Uwagi:
Koźlarz czerwony Leccinum aurantiacum
Grzyb ten ma średnią wartość smakową i odżywczą, pomimo to często jest zbierany i chętnie używany do przyżądzania potraw, gdyż owocniki ma duże, w małym stopniu ulegające zaczernieniu. Najlepiej nadaje się do marynowania. Podczas gotowania czernieje. Kapelusz:
średnica 4-15 (20) cm
pomarańczowy
pomarańczowoczerwony do ciemnoczerwonego
czasami aż do ceglastoczerwonego
od półkulistego do poduszkowatego
brzeg cienki, skórka na obwodzie podwinięta
powierzchnia sucha, matowa, naga Rurki:
długość 7-25 mm
początkowo białe, szarawe później bladoszare
z oliwkowym odcieniem, szarooliwkowe, po uszkodzeniu brązowofioletowe
wolne
pory barwy rurek, drobne, okrągławe Trzon:
wysokość 4-25 cm, grubość 1,5-4 cm
biały, białawy
pokryty licznymi, drobnymi, początkowo białawymi, później rudymi lub ciemnobrązowymi kosmkami (łuseczkami)
smukły, cylindryczny lub maczugowaty, pełny
szorstki od odstających kosmków Miąższ:
biały, w podstawie trzonu błękitnozielony, po przekrojeniu fioletowawy, różowawy, szaroniebieski, później brązowoczerwonawy, brązowoczarny, w końcu szaroczarny
twardy, łykowaty w trzonie (w starszych)
smak i zapach: łagodny, przyjemny, niekiedy bez zapachu Zarodniki:
rdzawobrązowy, brązowy lub oliwkowo brązowy Występowanie:
od czerwca do października
w prześwietlonych lasach mieszanych i liściastych, zaroślach, parkach, pod pojedynczymi osikami rosnącymi poza lasem
tworzy mikoryzę z topolami, najczęściej z osiką
gatunek dość pospolity, Ostrzeżenie:
nie ma gatunków podobnych stanowiących możliwość szkodliwej pomyłki. Bardzo podobny jest koźlarz pomarańczowożółty (Leccinum testaceoscabrum) gatunek pokrewny, rosnący pod brzozami, o jaśniejszej, z żółtawym odcieniem barwie kapelusza Chcesz wiedzieć więcej o grzybach?
www.NaGrzyby.pl
|
