|
Jazda po górach stawia oczywiście wyższe wymagania sprzętowe. Nie należy jednak wpadać w przesadę i zbytnio przeinwestowywać swojego roweru. Ważniejszy od sprzętu jest często zapał i chęć do jazdy. Nie wdając się zbytnio w techniczne rozważania, rower do intensywnej jazdy po górach powinien być przede wszystkim lekki i niezawodny. Lekki - docenić to można po ósmej godzinie w typowo górskich warunkach; podjazdy, kamienie, korzenie, etc. Niezawodny - warunki jak wyżej, plus błoto po przysłowiowe osie, szalone zjazdy, na których można stracić słynne już plomby w zębach. Oczywiście każdy dobiera sprzęt stosownie do swoich predyspozycji, stylu jazdy i zasobności portfela, przy czym właśnie grubość portfela jest zwykle argumentem decydującym. Rama:
Sercem roweru jest rama i ona powinna być decydującym kryterium przy kupnie roweru. Osprzęt zawsze można zmienić, zmiana ramy kończy się nierzadko zmianą całego roweru, gdyż zdarza się często, iż niektóre części nie pasują do nowej ramy. Zawsze lepiej jest kupować lepszą ramę z gorszym osprzętem, nigdy odwrotnie. Niestety wiele osób decydujących się na kupno roweru postępuje zgoła odwrotnie. Generalnie ramy do rowerów górskich można podzielić na następujące typy: Stalowe (stal węglowa) - stosowane w najtańszych rowerach rodem z hipermarketu. Cena jest jedyną zaletą, waga i wytrzymałość pozostawiają wiele do życzenia.
Stop Cro-Mo (chromo-molibden): dla wielu optymalny surowiec do wyrobu ram. Może nie tak lekki (oczywiście o wiele lżejszy od zwykłej stali węglowej), za to rewelacyjnie tłumi drgania, dzięki dużej odporności na zmęczenie materiału jest też długowieczna, ważną zaletą jest jej duża wytrzymałość.
Aluminium - jest materiałem bardzo miękkim, więc w ramach rowerowych występuje w postaci stopów, z dodatkami między innymi miedzi, krzemu i magnezu. Zaletą ram aluminiowych jest niska waga i rewelacyjna sztywność, zaś wadą... rewelacyjna sztywność: ramy aluminiowe szybciej ulegają zmęczeniu niż ich odpowiedniki, choćby ze stopu Cro-Mo, znacznie trudniej je też naprawić. O ile np. prostowanie ramy chromo-molibdenowej nie sprawia większych problemów, to w przypadku aluminium jest to wielce ryzykowne (większa kruchość). Sztywność ramy aluminiowej powoduje także, iż jazda na niej jest bardziej męcząca, niż np. na Cro-Mo.
Kompozyty - najczęściej stosowane jest włókno węglowe i kevlar. Zwolennicy ram kompozytowych zachwycają się ich wytrzymałością i wagą, oraz wielkimi możliwościami fantazji na etapie projektowania - ramy mają czasami wręcz kosmiczne kształty. Ich dodatkową zaletą jest też wyśmienite tłumienie drgań. Wadą - oczywiście cena. Ramy kompozytowe są także bardziej narażone na uderzenia (np. wybicie dziury w ramie przez gałąź drzewa).
Tytan - w czystej formie jest zbyt miękki, by służyć do budowy ram. Dopiero po dodaniu odpowiednich domieszek może tworzyć ramę - marzenie jeśli chodzi o wagę i tłumienie drgań. Wadami są nieco zmniejszona wytrzymałość (w porównaniu do np. ram Cro-Mo), oraz astronomiczna cena. Do ambitnej jazdy po górach w zupełności wystarcza lekka, dobrze tłumiącą drgania rama Cro-Mo (hardtail), lekki - bardziej turystyczny niż "ścigancki" amortyzator, osprzęt na poziomie LX. Na pewno jednak do jazdy górskiej nie wystarczy rower za np. 499 zł, kupiony w którymś z hipermarketów. To tylko synonimy, ikony roweru górskiego, które z prawdziwym mountbike'iem nie mają wiele wspólnego. Wybierając się na takim pseudo-MTB w góry ryzykujemy w najlepszym wypadku wędrówkę w rowerem na plecach do cywilizacji, oraz zniechęcenie się to tego sportu. Koniecznością jest wzięcie ze sobą choćby podstawowego zestawu naprawczego. Przy czym, jeśli jedziemy w kilka osób, nie każdy musi brać pełen zestaw narzędzi. Trzeba jednak przed wyjazdem dokładnie podzielić się sprzętem, by nie doszło do sytuacji by np. do dyspozycji uczestników wycieczki było kilka zestawów łatek do dętek, zaś ani jednego wyciskacza do łańcucha. Co zatem wziąść ze sobą na wyjazd w góry:
- dętkę, oraz komplet łatek - czasem dętka może "strzelić" na dużym obszarze, dodatkowo może nie być czasu, by celebrować naprawianie dętki łatkami
- pompka - to oczywisty element wyposażenia, ale mimo to niektórzy o niej zapominają
- wyciskacz do łańcucha - urywające się łańcuchy to dość częsta awaria w rowerach górskich
- zapasowe klocki hamulcowe - na błotnistej nawierzchni ścierają się w niewiarygodnym tempie
- klucze do regulacji hamulców, przerzutek, manetek itp. - w zdecydowanej większości rowerów są takie same, więc nie ma potrzeby by każdy je brał, zwłaszcza gdy jedziemy w kilka osób
- linki do tylnego hamulca i przerzutki (gdy "strzeli" linka z przodu, zawsze można ją skrócić) - należy pamiętać, iż linki do przerzutek są nieco cieńsze od hamulcowych
im bardziej skomplikowany rower, tym więcej nietypowych części - wszyscy posiadacze rowerów z pełną amortyzacją, oraz z hydraulicznymi hamulcami tarczowymi powinni o tym pamiętać przy kompletowaniu swojego zestawu naprawczego
Ostatnio w światku rowerowym święci triumfy nurt freeride. Rower do freeride to jakby połączenie roweru do zjazdu (pełna amortyzacja, hamulce tarczowe, wzmocniona rama, inna geometria) oraz do crossu. Jednak rowery takie mają jedną podstawową wadę w konfrontacji z dobrze skrojonym rowerem z amortyzacją tylko z przodu. Są mianowicie znacznie cięższe. Jednak gwałtowny rozwój i upowszechnienie technologii full suspension w rowerach freeride'owych będzie stopniowo wypierać na górskich szlakach klasyczne hardtail'e. Autor: Paweł Brzozowski - www.e-gory.pl Najwyższy Poziom Górski |
